Biografie Arlaque de Clerque

Arlaque de Clerque

Van kinds af aan zit ze te tekenen. Tot grote ontsteltenis van haar moeder zelfs op het behang. Hoewel Arlaque zichzelf grotendeels autodidact vindt is zij ook academisch gevormd. Gedurende drie jaar was zij dagelijks te vinden op de vrije academie in Den Haag. De drangom groot te werken leverde daar de nodige ruimtelijke problemen op. Ze werd uiteindelijk verbannen uit het schilderskwartier en kreeg een plek toegewezen bij de beeldhouwers. Daar was nog ruimte voor de kleine kunstenares die een grootse expressiedrang bezat. Bijkomend geluk was dat de beeldhouwzaal zich bevond naast de kamer van de toenmalige directeur van de kunstacademie Bob Bonus. Hij nam Arlaque persoonlijk onder zijn hoede en leerde haar de klappen van de zweep. Dit resulteerde onder anderen in het uitbundige kleurgebruik van Arlaque en haar voorkeur voor de abstracte schilderkunst. Al snel schilderde ze daarna voor de Rotterdamse Ahoy een werk van 17 meter breed en 5 meter hoog. En vervolgens voor de Floriade een “bescheiden” doek van 11 bij 3 meter.
In het laatste halve jaar begint het kleurenpallet van Arlaque te verschuiven. De felgekleurde werken met veel groen, rood en blauw maken plaats voor meer rustige witte achtergronden met bruinzwart geaderde motieven. Het werk krijgt een andere lading. “Toen mijn broer vorig jaar ongeneselijk ziek werd moest ik hier wat mee doen. Mijn verdriet moest ik op de een of andere manier uiten. Mijn eerste natuur is om dat schilderend te doen en zo greep ik intuntief naar de kleuren zwart, bruin en wit. De achtergronden moesten rustiger worden. Achteraf goed te verklaren maar toentertijd een puur instinctief gebeuren. Ja, ik denk dat ik mijn wilde haren begin te verliezen.” Toch klinkt dit wat ironisch uit de mond van de inmiddels 60 jaar oude kunstenares die onlangs nog een fotoreportage maakte in de Escape in Amsterdam van het Nederlandse Miss paaldansen, nog regelmatig stapt met haar 18 jaar oude kleinzoon en nog geen TTn grijze haar heeft. “Ik ga makkelijk door het leven en weet de belangrijke van de niet belangrijke zaken te onderscheiden. Ik denk dat deze directe benadering van het leven goed is terug te vinden in
mijn werk.”