Annemarie Vink heeft jaren geleden bewust voor het schilderen gekozen. Na een lange periode van grafisch werk. Die keuze had te maken met de vele mogelijkheden die het schilderen in zich bergt. Het grote gebaar, de mogelijkheid tot nuancering, het kleurgebruik, de experimenteerpotentie van verf, de vele vormen van gelaagdheid en transparantie, de mogelijkheid om bestaande afbeeldingen over te schilderen en zo tot een tactielere huid te komen, het zijn allemaal eigenschappen die het thema van haar schilderijen naar het tweede plan drukte. Daarom koos ze dat dicht bij huis. Haar directe, alledaagse omgeving was rijk genoeg. Het stilleven is dan wellicht niet de enige uitkomst, maar wel een logische. Had Cézanne niet ooit het stilleven gebruikt om zijn abstracte intenties om te zetten in een figuratieve vorm? Waren het niet Picasso en Braque die naar het stilleven grepen om hun Kubistische ideeën te realiseren?

Het stilleven als middel, als een manier om artistieke stappen te zetten of als een manier om je uit te leven binnen een bepaalde discipline.
Maar voor Vink is het meer dan dat. Ze wil ook het genre zelf ontwikkelen. 17de -eeuwse kunstenaars als Jan Breughel de Oude, Willem van Aelst en Rachel Ruysch wilden met hun bloemstillevens de werkelijkheid verwarren, haar mooier maken. Vanitas regeerde. Annemarie Vink lijkt het omgekeerde te doen. Haar paardenbloemen-in-vaas zijn deels verwelkt. Om dat extra te laten uitkomen, schildert ze er, bij wijze van contrast, een glimmend, goudachtig lintje naast. Haar donkere-bessen-ruiker bevat een margriet die haar beste tijd gehad heeft. De diepzwarte achtergrond bevestigt dat. Ze perfectioneert de werkelijkheid niet, ze toont haar tekortkomingen. Misschien is het zelfs mogelijk deze doeken te interpreteren als werken waarin de dood opzettelijk naast het volle leven wordt geplaatst. In een langwerpig, horizontaal werk gaat Vink nog een stap verder. Hier ontbreekt een gecentreerde compositie. De verschillende objecten afkomstig uit verschillende bronnen worden schijnbaar willekeurig naast elkaar geplaatst, als een verhaal dat tevergeefs op zoek is naar een chronologische verhaallijn. Het schilderij is vergelijkbaar met een ander stilleven waarop een glimmende theepot om aandacht vraagt. Ook hierbij is de omgeving rommelig. Ook hier laat de realiteit zich van haar (sl)echte kant zien.
Vink geeft de meeste van haar werken geen titel. Dat heeft een praktische reden. Ze vindt het moeilijk om goede titels te verzinnen. Uiteindelijk is ze er gelukkig mee, omdat ze heeft ontdekt dat haar doeken, omdat ze niet perfect willen zijn en daardoor de indruk wekken dat degene die verantwoordelijk is voor de ‘slordige’ enscenering in haast de kamer heeft verlaten, de fantasie van de kijker prikkelen.

Omdat het Annemarie Vink er vooral om gaat haar schildermogelijkheden verder uit te buiten en de grenzen van een genre op te zoeken en te verschuiven, is het niet ondenkbaar dat haar volgende serie werken een andere thema heeft. Het zal echter altijd een thema zijn dat haar dagelijks leven kruist. Ze wil geen kunstenaar zijn van de grote ideeën en de ingenieuze concepten. Met die nuchtere houding staat ze ook in de kunstwereld. Ze houdt van haar werk, ze heeft geen enkele behoefte om op trends in te haken en zo haar werk succesvoller te maken. In de beslotenheid van haar atelier schildert ze de spiegel van haar leefwereld.

Rob Perrée