Hij wilde stereotypen uit het leven van alledag, zoals stripverhalen, reclame, fast food en sterren uit de wereld van de glamour presenteren als kunst. Alles is mooi, zei Warhol, zelfs auto-ongelukken, de electrische stoel of Marilyn Monroe na haar dood.

Na een periode van schilderachtig werken stapte hij over op de zeefdruktechniek, die hij als eerste internationale artiest populair maakte. Hierdoor waren ook serieproducties mogelijk. Hij werkte niet alleen in series, hij dacht ook serieel. Zijn motto was kwantiteit is kwaliteit.

Warhol was de eerste kunstenaar die een persoonlijke stijl niet belangrijk vond. Door onderwerpen uit de consumptiemaatschappij te kiezen en deze op een emotieloze manier te verwerken, was Warhol de meest pure kunstenaar uit de popartscene. Vooral de media waren een inspiratiebron voor Warhol. Ik ben met mijn televisie getrouwd, zei hij eens. Televisie en roddelbladen zorgden voor een stroom aan sterren en glamour. Warhol was gefascineerd door de sterrencultus.

In 1963 richtte hij The Factory op, zijn beroemde atelier. Het was een complete studio waarin aan de lopende band werd gezeefdrukt, gefilmd, gemusiceerd en gefotografeerd. Warhol werd gaandeweg zijn carriere zelf een kunstwerk. De roddelpers liet hem geen moment met rust en hij genoot ervan. Als het maar amusant was, indruk maakte en vooral geld opbracht.

De prijzen van zijn kunstwerken bereikten enorme hoogten. Hij beheerste de wereld van de kunst op het gebied van schilderijen maar ook van films, muziek, magazines en kabeltelevisie. Hij richtte onder andere de band The Velvet Underground op. Zij oefenden in zijn Factory. Andy Warhol werd een handelsmerk. Hij was een personality, de belichaming van de American dream.